MUTLU İNSANLAR YARATMAK

Tuhaf bir matematik hesabı yapıyorum Çıkmaz sokağın kuytusunda beklerken İlk ne zaman görmüştüm üçgenleri diye - Anımsadığım kadarıyla çok önceydi Büyüdüğümü sanıyordum gölgeli odalarda Yalnızlığı bırakıp, tuhaf Bir rüya görüyordum belki de

Yontarken hesaplaşmıştım, hayatla Ardıç kuşunun adını anarak Uzaklaşıp gitmek istiyordum cam kafesten Başkasının mavisinde hep bir kalan vardı çünkü Sözcükler kiracıydı, aşk kimyanın oyunuydu Ve bir kulenin en tepesinden uzaklara bakıp Taşları yontan benim diyordum Bir öykü okuyordum Sıcak denizlerin korsanı çıkıp geliyordu yanıma Dolunayın yakamozunda İşte tam olarak o zaman mutlu oluyordum Zehri, panzehrinden daha kör oluyordu Hayatın bir yerinde mutlu olmayınca insan İkiye bölünüyordu Ay Bir tür varoluş gücü yansıyordu üstümüze Böylece; hayatta kalıyorduk gölgesinde iklimlerin Ağırlığı var görünüyordu Her gün yenileniyordu hücrelerim Birken iki oluyordum Daha yoğun, daha sınırsız Ateşten ve sudan çıkıyordum Yeniden üretiyordum yaşam gücünü Tam orta yerinde dünyanın Böylece; durmadan mutlu insanlar yaratıyordum