HER MEVSİM DAHA ÇOK SEVERDİM

Sesin cama vururdu deniz kabuklarından

Kımıltısız, üşümezdi mürekkep balıkları

Asmalar gözlerini kırpardı

Yükselirdi bir sır gibi yasemin kokuları

Doğrulup yollara düştün, sokaklar yokuştu

Uykunun çukurunda dağlardan gelirdi sabah

Çözülürdü kılavuzun eşliğinde saatler

Kayıp bir gülümsemeyi arardın

Gündelik, siyah bir acıyı atarken pencerenden

Patiska perdelere inerdi kıpır kıpır akşam

Yaz da sendin, kış da

Sevdiğin çok şeyi bırakıp odalara, uzaklaşırdın

Kimse sormazdı mevsimlerin rengini

Kimse sormazdı çemberlerin izini

Kimse sormazdı gençliğin resmini

Kimse sormazdı aynaya yansıyan halini

Gözlerin, yorgun düşerdi bulutların üstüne

Bir el kaderini değiştirirdi gecelerin

Bazen lacivert gelirdi aklına

Eskimiş bir entarinin eteğinde ya da

Hüzünlü ağaçların gölgesinde

Sabah olur, ezberini bozardın korsan gemilerin

Yürürdün küçük dokunuşlarınla sonsuzluğa

Ve akşam olur aynada belirirdi görüntün

İçim kıvılcımlanırdı birden

Ellerini öperdim. O an mum ışığında erirdi hüzünlerim

Yorgunluğum düşerdi soluk bir fenerin loşluğuna

Anlamadığım tarifsiz hüzünler karışırdı kayıplara

Bir gölgeye inat saklanırdı yalnızlığım

Not :

Ben en küçüktüm

Ve her mevsim daha çok severdim annemi

Görünmez duvarlardan sekerdi düşlerim

Bulutların arkasına saklanırdı ay ve ben en küçüktüm

Her mevsim daha çok severdim annemi