- Hasan Çelikkol
HER MEVSİM DAHA ÇOK SEVERDİM

Sesin cama vururdu deniz kabuklarından
Kımıltısız, üşümezdi mürekkep balıkları
Asmalar gözlerini kırpardı
Yükselirdi bir sır gibi yasemin kokuları
Doğrulup yollara düştün, sokaklar yokuştu
Uykunun çukurunda dağlardan gelirdi sabah
Çözülürdü kılavuzun eşliğinde saatler
Kayıp bir gülümsemeyi arardın
Gündelik, siyah bir acıyı atarken pencerenden
Patiska perdelere inerdi kıpır kıpır akşam
Yaz da sendin, kış da
Sevdiğin çok şeyi bırakıp odalara, uzaklaşırdın
Kimse sormazdı mevsimlerin rengini
Kimse sormazdı çemberlerin izini
Kimse sormazdı gençliğin resmini
Kimse sormazdı aynaya yansıyan halini
Gözlerin, yorgun düşerdi bulutların üstüne
Bir el kaderini değiştirirdi gecelerin
Bazen lacivert gelirdi aklına
Eskimiş bir entarinin eteğinde ya da
Hüzünlü ağaçların gölgesinde
Sabah olur, ezberini bozardın korsan gemilerin
Yürürdün küçük dokunuşlarınla sonsuzluğa
Ve akşam olur aynada belirirdi görüntün
İçim kıvılcımlanırdı birden
Ellerini öperdim. O an mum ışığında erirdi hüzünlerim
Yorgunluğum düşerdi soluk bir fenerin loşluğuna
Anlamadığım tarifsiz hüzünler karışırdı kayıplara
Bir gölgeye inat saklanırdı yalnızlığım
Not :
Ben en küçüktüm
Ve her mevsim daha çok severdim annemi
Görünmez duvarlardan sekerdi düşlerim
Bulutların arkasına saklanırdı ay ve ben en küçüktüm
Her mevsim daha çok severdim annemi