FLAMİNGOLARIN GÜNLÜKLERİ

çağlayan sular gibi hayat, mağrur yanı görünmüyor

uzanıyor kayıp aynaların sessizliğinde, endişesiz

saklı yüzlerden ders alınmıyor hiç

ne anlatıyor, yelkovan kuşu neden terk ediyor bizi

düşünülmüyor

düşünmüyoruz zamanın ruhunda neden

okunmuyor flamingoların günlükleri

bir gün yerinden oynatamadığını fark ediyorsun dağları

dağlar aynı dağlar

uçamıyorsun göklere, gökler de aynı

çöllerin kumları çok yakın, yoğun sisler üstünde

kelebeğin kanadında unutulup kayboluyorsun

adım adım merdivenlerden inerken

bir suç arıyorsun kendinde

anlıyorsun ki kalp ağrısı iyi bir nedenmiş

her şeyin mahvolması için

bıraksan kendini ölebilirsin, benim gibi

umudu unutunca bir çeşit arafta

birden, birden geçmişin görüntüleri geliyor önüme

karanlık kuyrukları bırakıp aydınlığa yöneliyorum

her günüm karşıcı, sevdiklerim

sevdiklerimi görünce hafifliyorum

güzel sözler düşüyor yanıma kuş sesleri arasında

suyun yüzünü hatırlayıp dönüyorum araftan

unutuyorum beni öldürmeye çalışan küflü kurşunları

yaşıyorum

sebebi var tutunmamın hayata, darmadağın olsam da

özgür olmanın anlamını buluyorum

denize bakmak gibi

kelebek kanadında uçmak gibi sonsuzca

mahkûm değilim yarım kalan rüyalarda unutmaya

unutulmaya

hem kollarımı açıp sevdiğimi söylemeliyim bir an önce

aşkıma, sevdiklerime

şimdi çok mutlusun diyorlar beni görenler, doğrudur çok mutluyum

biliyorum ki kanatları acıtıyor özgürlüğü bulurken

daha aydınlık, gökyüzü, deniz, ağaçlar

her şeyden daha fazla sevip inanıyorum

umutsuzluk; bomboş kalan kalbin ağrısı

rüzgârın umudunu savuruyorum her yöne

hayal şehirlerde yağmur

ve ben flamingoların günlüklerini okuyorum her gün