DENKLEM

DENKLEM

Aldı beni bir rüzgâr, albatrosun tüyü kadar hafif

Sürdü büyülü ormanların içine

Bir büyüdü ki ay sanki yıldız

Beyaz bir geceye aktım gövdem ilkbahar

Sonsuz kere geçti bir yelkovan

Anılarımı hatırlattı, sanki en uzaktan gelen bir ses

Düşlerimi taşıyordu

Bir salyangozun kabuklarında zaman

Hakikatin duraklarında hep vardı

Bir tutsağa su verir gibi umut yükledi heybeme

Kaderime mühürledi mahrem bir akıl defterini tutar gibi

Sordum sen nesin zaman

Uzun bir yalnızlığın içinden gelen bir zamirim dedi