MEKTUP

MEKTUP

Haklısın yazdıklarında, tuhaf kayalıklar var burada

Öylece duruyor karanlık bir dağın yamacında

Yağmurun, rüzgârın, Güneş’in altında çınlıyor çan

Gözlerinde yaş, olması da çok doğal

Güvenemezsin yarınlarına

Dante gibi kovulmadın mı doğduğun yerlerden

Diyorsun ki buraları çok soğuk, her yanımız kar

Karların içinde geçip gitmesini bekliyorum zamanın

Fırtına sesleri de var çok koyu

Karlar çekilinceye kadar kulaklarımızda demişsin korkuyla

Sevmediğini söylüyorsun

Haklı olmalısın ama korktuğun fırtına olsa keşke

Burada uçuruma düşenleri bir görsen

Zulmün üstü örtülü

Kurutulmuş çaresiz zaman

Yabancı yaratıklar etrafımızda

Ve ne yazık kapatılıyor şiirin açtığı tüm yollar

Sizin oralara inat buralarda Güneş yakıyor kıyıları

Nedense ben hala üşüyorum

Bilmiyorum nereye savruluyoruz bu sarmalın içinde

Yine de umudun yitip gitmesine izin vermiyorum

Biraz mavi diyorum, biraz daha mavi

Biraz daha

Bilirsin umut engin denizlere yakışır kuru topraklardan çok

Gönlünden geçenleri yazdığını söylüyorsun mektubunda

Oralara gelince görmek istiyorum seni diyorsun

Her şeyden daha çok sevindiğimi söylemeliyim

Koyu karanlık bir çukurda işlediğim suçları unutuyorum savrulduğumu bilmeden

Bilirim mavinin en koyusunu seversin

Önce vapurla geçeriz karşıya diyorum martıların sesiyle

Sonra günahsız sofralarda ağırlarım seni

Haritada yeri bulunmayan bir meyhanenin taburelerinde

İki kadeh rakı içeriz, saçlarımız dağılsa da rüzgârda

Birkaç anı düşer, alıp koyarız masamıza

Kim bilir belki de daha güzel bir dünya yaratırız burada