BENDİM KAFİYESİNDE EKİMİN

BENDİM KAFİYESİNDE EKİMİN

Az önce küçük bir çocuktum

Mevsimlere bıçak çekip koşuyordum

Ne rüzgâr ne yağmur ekim çok uzaktı

Sonra büyüdüm

Yağmurlar başladı, dökülen yaprakların altında

Uzun yürüyüşler yaptım

Şairliğim tuttu saçlarım uçuşurken rüzgârda

Kafiyesine mevsimler düştü

Sonbaharın aydınlığında noktayı bir ekim kızı koydu

Değer miydi bunca zaman sağanak yağmurda yalnız ıslanmak

Geç kalmadan boynundan öptüm

İçimde derin tufanlar kayboldu

Güzel şeyler vardı hayatta, öpüşmek de dâhil buna