- Düş ve Mitos
BENDİM KAFİYESİNDE EKİMİN

BENDİM KAFİYESİNDE EKİMİN
Az önce küçük bir çocuktum
Mevsimlere bıçak çekip koşuyordum
Ne rüzgâr ne yağmur ekim çok uzaktı
Sonra büyüdüm
Yağmurlar başladı, dökülen yaprakların altında
Uzun yürüyüşler yaptım
Şairliğim tuttu saçlarım uçuşurken rüzgârda
Kafiyesine mevsimler düştü
Sonbaharın aydınlığında noktayı bir ekim kızı koydu
Değer miydi bunca zaman sağanak yağmurda yalnız ıslanmak
Geç kalmadan boynundan öptüm
İçimde derin tufanlar kayboldu
Güzel şeyler vardı hayatta, öpüşmek de dâhil buna