GÖZLERİNE TUTSAK

GÖZLERİNE TUTSAK

Sırtımda ressam sehpası

Bıraktım kendimi sonbaharın kıyısına

Belki isyankâr hallerinin rengini çizerdim

Yaprakların sarısına

Bir ok geldi kirpiklerinden, yangınında yandım

Bilirim üstüne yoktur bakışlarının

Sol yanımda bir ah

Gözlerinin ağısına tutsak, tahtının önünde eğildim

Değişmez dedikleri kader mi bu

Tenimin suya değen rüzgârı seslendi

Öptüm yağmuru dinlemeden dudaklarından

Beni yok eden alevli yaralar kapandı

Önce kül oldum, sonra doğdum yeniden