İZMİR: 14.51 – ALTI NOKTA DOKUZ

Onca çağlayanın suyunda yıkansan da kor gibi yanıyor bedenin

Ana rahmine dönüyorsun birden

Uzansan, çok yakın zaman

Oysa zaman genleşiyor durmadan

Anlıyorsun ki, bir yolcusun kül izine saklı

Tuzdan acıların içinde o an

Belleğin hiçbir yerinde sonrası yok ölümün

Tahammül edemediğin tek şey

Sarsıntı

O an, keşke yazdıklarım bahar olsaydı diyorsun

Şarap rengi baharın rüzgârını karşılasaydım yağmurla

Oysa her sarsıntıda aynalara yansıyor sallandığın

Ayna paramparça, yüzün kül rengi korkundan

Herkes günahını biliyor, ister kırk yaşında ister yirmisinde olsun

Sen ki günahkâr değilsin

Hain değilsin

Kimsenin indinde bozguncu hiç değilsin

O an, sesin yitik, aldığım nefes sessiz, çaresizsin

Bir bulut gelip duruyor yanına

Rivayet odur ki gördüğün bir çift ela gözün “gitme” diyen bakışındasın

Tuzdan acıları bırakıp

“Ben bu durakta binmesem olmaz mı Tanrım?” diyorsun

Saat tam 14.51, yer İzmir

Kimse hatırlamıyorum diyemez bu anı

Hasan Çelikkol

Resim: Akrilik, 40x50 cm